7. Przedmiot zobowiązania

Przedmiot zobowiązania zawierał się w 3 słowach, których Paulus użył do opisu treści zobowiązania: dare, facere, praestare.

Dare (dać) oznaczało w prawie przeniesienie na wierzyciela własności lub ustanowienie ograniczonego prawa rzeczowego. Dłużnik wykonywał świadczenie przez operacje prawa rzeczowego np. mancypację. W takim wypadku zobowiązanie mogło prowadzić do trwałych przesunięć materialnych.

Facere (czynić) oznaczało wydanie jakiejś rzeczy w posiadanie lub dzierżenie albo wykonywanie innych czynności natury faktycznej lub prawnej. Tutaj więc raczej nie dochodziło do trwałych przesunięć materialnych. Zobowiązania te były formą świadczenia usług (wszelkiego rodzaju). Zawierało się w tym również non facere.

Praestare w sensie szerokim łączyło oba powyższe. W węższym sensie oznaczało zobowiązania gwarancyjne, odszkodowawcze oraz odpowiedzialność za dług cudzy.

Ogólne zasady odnośnie przedmiotu zobowiązania: świadczenie musiało być możliwe do wykonania, świadczenie musiało być wystarczająco określone, świadczenie musiało mieć wartość majątkową.