John Austin

John Austin

• John Austin (1790-1859) - angielski prawnik i filozof prawa, przedstawiciel pozytywizmu prawniczego, twórca rozkazowej teorii prawa.
• Definicja prawa: Austin określa prawo jako "regułę ustanowioną dla istoty myślącej przez inną istotę myślącą, mającą nad tą pierwszą władzę". Prawem jest więc rozkaz poparty groźbą, ale tylko taki, który ustanowiony został przez suwerena, który dysponuje odpowiednią siłą do wymuszenia swoich decyzji.
• Prawo sensu largo: Zdaniem Austina to, co potocznie określane jest jako prawo, podzielić można na cztery kategorie:

• prawo boskie (ustanowione przez Boga dla człowieka),
• prawo pozytywne,
• pozytywna moralność (różnego rodzaju normy społeczne),
• prawa figuratywne (określane jako prawo przez analogię, np. prawa ekonomii czy prawa fizyki).
• Prawo sensu stricto: od pozostałych rodzajów oddzielić należy prawo pozytywne; tylko ono jest prawem w ścisłym rozumieniu i tworzy właściwy zakres teorii prawa.

• Pozytywna moralność: składają się na nią normy, które albo nie zostały ustanowione przez suwerena, albo nie są poparte groźbą. Termin pozytywna moralność Austin tłumaczy, jako zespół opinii, zwyczajów i przesądów panujących w danej społeczności, wcielanych w życie za pomocą opinii publicznej oraz powstające na gruncie panujących stosunków gospodarczych. Do tych praw, a właściwie zasad (niewłaściwie są nazwane prawami) zalicza prawo honoru, prawo konstytucyjne (nakłada na suwerena obowiązki moralne), prawo międzynarodowe (nie może istnieć pomiędzy suwerenami)
• Suweren to jednostka (ewentualnie kolegium), która ma władzę nad innymi jednostkami. Jest to władza ziemska. Suweren rozumiany może być na dwa sposoby: jako suweren de iure (czyli taki, któremu władzę przyznają przepisy prawa) oraz de facto (taki, który ma faktyczny posłuch). Tylko w tym drugim znaczeniu posługuje się pojęciem suwerena Austin, rozumiejąc jego władzę jako faktyczną i będącą pierwotną w stosunku do prawa. Władza suwerena jest nieograniczona, niepodzielna i nieprzerwana. Nikt nie może nakładać na suwerena obowiązków (nawet on sam), nikt nie może jego władzy ograniczać; władza ta nie może zostać rozdzielona między różne podmioty i stale spoczywa w rękach suwerena.