Samuel Pufendorf
- żyjący w XVII wieku niemiecki teoretyk prawa i historyk
- wg Pufendorfa prawo naturalne nie jest aktem woli człowieka, ale czymś, czemu człowiek podlega
- Pufendorf tak jak Grocjusz zwraca uwagę na dwoistość natury człowieka. Wyróżnia naturę cielesną (entia physica) i duchową (entia moralia)
- Zwierzęta nie podejmują wyborów, a jedynie kierują się instynktem. Co za tym idzie świat fizyczny jest amoralny, gdyż moralność jest nieodłącznie związana z dokonywaniem wyboru. Podstawowym warunkiem istnienia świata duchowego – entia moralia – jest wolność człowieka. Podczas, gdy wszystko, co dzieje się w świecie przyrodniczym zdeterminowane jest przyczynowością, wszystko co bierze swój początek z człowieczeństwa określone jest przez wolność
- [zasada imbecilitas] Pufendorf na postawie obserwacji wywnioskował, że główną cechą ludzkiej natury jest bezradność (Pufendorf nazywa tę bezradność mianem imbecilitas) człowieka żyjącego w samotności.
- [zasada socialitas] Z imbecilitas Pufendorf wysuwał wniosek, że człowiek musi żyć we wspólnocie.
- [pojęcie humanitas] Z socialitas związane było pojęcie humanitas, pod którym kryją się zasady współżycia ludzkości.
- Doktryna prawna Pufendorfa: 1) obserwacja natury ludzkiej, 2) identyfikacja wartości prawnonaturalnych, 3) identyfikacja zasad, którymi kierować ma się prawo pozytywne, 4) zastosowanie tych zasad w konkretnych gałęziach prawa
- Pufendorf zajmował się kontraktualizmem, czyli teorią umowy społecznej oraz jej filozoficznym i politycznym aspektem.
- Pufendorf odrzucał koncepcję Hobbesowskiej wojny wszystkich z wszystkimi, uznawał natomiast metodologię, mówiącą, że stan natury nie był faktem historycznym, a hipotezą umożliwiającą wyjaśnienie zjawisk społecznych i ustrojowych.
- Wg Pufendorfa umowa społeczna składała się z 3 aktów: 1) aktu zrzeszenia się jednostek w społeczeństwo, 2) aktu, na mocy którego społeczeństwo otrzymuje swój ustrój konstytucyjny, 3) z aktu, w którym zrzeszone społeczeństwo poddaje się władzy suwerena, ustanowionej w akcie poprzednim.
- Suwerenność to konstytutywna cecha państwa, którą ludzie obdarowali władcę. Jest niepodzielna i posiada moc absolutnego rozkazywania. Suwerenność posiada autorytet nie od Boga, ale od umowy społecznej. Suweren nie może być przez nikogo pociągnięty do odpowiedzialności i nie może być przez nikogo karany.
- Akt poddania uzasadnia absolutyzm władcy: monarcha zobowiązany jest do zapewnienia społeczeństwu bezpieczeństwa, zaś społeczeństwo zrzeka się wszelkiego prawa do oporu przeciwko władzy.
- Pufendorf wyróźnił 4 funkcje kary: 1) prewencja ogólna – zastraszenie, zniechęcenie ogółu do popełniania przestępstw, 2) prewencyjna szczególna – zniechęcenie do recydywy osoby już skazanej, 3) resocjalizacja – kara ma nie tylko odstraszyć, ale też skłonić do przemiany duchowej i moralnej tak, by nie popełniać przestępstw nie ze strachu, ale z chęci niepopełniania, 4) zadośćuczynienie poczuciu sprawiedliwości – kara ma nie tylko karać, ale też zadośćuczynić.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz